| |
Συλλογή: Κλέβω τα λόγια της βροχής
Κρατιέσαι Ζωή απ’ το χιτώνα του σοφού
διαφεντεύεις τον νου
κι έχω κουβέντες της βροχής για προσκεφάλι
το κομμάτι που παίζει αγαπώ, βάλτο πάλι.
Πάνω σε ρούχο ασκητή έχω αιώνες για κουμπιά
για κάτι νύχτες σκοτεινές άστρα στις τσέπες
σελήνη μάγισσα γριά εσύ τα άστρα μου κεντάς
γριά μοδίστρα του ουρανού που περπατάς τις νύκτες
απ’ την κρυμμένη τη μεριά μόνο εσένα συναντώ
κι ας έψαξα για ξέφωτα κι ας γύρεψα λιακτίδες.
Οι μέρες ξεγελάστηκαν στων ρολογιών τους δείκτες
κι αντίστροφα γυρνούσανε κι έτσι χαθήκαμε μαζί
εγώ κι εσύ Ζωή μου μες σε σοκάκια ονειρικά
μπαλώματα σ’ ονείρατα κουρέλια διαλεγμένα
είδα γριές π’ αντάλλασσαν τις δυο τους δακτυλήθρες
κι αντάλλασσαν τα λόγια τους σε κείνα τα σαλόνια
που χαν τα όνειρα σβηστά και πέτρινα μπαλκόνια.
Κι ας μη σ’ είδα ξανά, στη μνήμη γίνηκες σκιά
τα βήματα ξανάκουσα και σ’ ακολούθησα κρυφά
κι εκεί μονάχες κλάψαμε μια φορά μονάχα
εγώ κι εσύ Ζωή μου
κι είπα πως μόνη δε θα έκλαιγα ξανά.
Η σκέψη μου βασίλεψε μες τη σιωπή σου
όπως βυθίστηκε το πέλμα μου στη γη
μέσα στο κλάμα του ουρανού και της βροχής σου
και τότε ρώτησα ποια είμαι ταχα εγώ κι είμαι δική σου
μες των ζητιάνων την καρδιά
στο γέλιο και το χωρατό και μπόρεσα να ζεσταθώ μαζί σου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
