| |
Ανοιξιάτικο βράδυ,
τα πουλιά δεν κουρνιάσανε,
μα πετούν στο σκοτάδι.
Τα κορίτσια του σκότους,
πόσο θα ’θελαν να ’σανε,
τώρα, στα εικοσιδυό τους.
Όλα πιάνονται ομάδι,
τραγουδούν για τον έρωτα,
με φωνές απ’ τον Άδη.
Για τους άντρες τους πρώτους,
για το πάθος που δε ρωτά
και κινεί το χορό τους.
Του χορού η κορυφαία,
ξαφνικά μαχαιρώνεται,
λάθος του συγγραφέα;
Ο γιατρός τότε σπεύδει,
στην ερώτηση, «σώνεται;»,
καταφεύγει σε ψεύδη.
Άγγελος με ρομφαία,
σπρώχνει πέρα τα σύννεφα,
μ’ έναν ροζ εκσκαφέα.
Ω, κανείς δεν καθεύδει
και μια νότα –δεν είναι φα–
την αυγήν επισπεύδει.
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
