| |
τα μέρη μου βασίλεια που έχω στη θωριά
τ'αγάντεψα κι ανέβηκα σαν εικοσιχρονίτης
θύμηση τέτοια με τραβούσε άκρατη βαριά
ν'αφήσω το γαλήνεμα της έρημης μου σκήτης
στιγμή καμμιά δεν άργησα στα χρόνια πίσω
σα σε προσκύνημα οργιές μακρύπλατες να τρέξω
εδώ τι θέλω, ξένος που να γείρω, ν'ακουμπήσω
στης γης την εξορία με τ'άσπλαχνα πως ν'αντέξω;
κοντά'ναι η καρδιά του τόπου του καμένου
τα χρυσωμένα του ονείρατα,ελπίδα
στ'αγέρι σκορπισμένα με βουλή του πεπρωμένου
η φαντασία μου ακαθρέφτιστα τα είδε
τη μνήμη την ασύνορη μου πια την ξέρω
απ'την γραμμή πιο πέρα που πατρίδες λησμονά
την άφησα τον αύγουστο μονάχη με τον γέρο
που ξέμεινε στο σπίτι με τα καφασωτά
στης θάλασσας αυτής τη ρίζα φαίνεται η όλη
και πάλι η αμμόχωση με βρίσκει και με σμίγει
ακόμα σκιάζεται αχνή ανήσυχη το βόλι
βαστάει τις αγκάλες απλωτές και τρέμω μη μου φύγει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
