| |
Στον περασμένο αιώνα εμπρός στον καθρέφτη λοξά
η λόγχη στου μύθου τα τέρατα
κάτι στην στάχτη κοιμάται και κάτι ξυπνά
η φωνή που μας τυραννά
πρώτα πρώτα ζητά το όνειρό της να θυμηθεί
κι ένα ένα τελειώνουν τα ψέματα
πριν φθάσει στα πέρατα ανασαίνει αργά
κι όλα μοιάζουν ξανά στην πρώτη αρχή, ποιος θα λυπάται μετά
για αυτό το τέλος που υπομένεις εσύ
τι περιμένεις σημασία δεν μοιάζει να έχει
ο κόσμος γεννιέται ξανά.
Τι μας τυραννά; Η φωνή που ξυπνά.
Μέσα από φύλλα ξερά, ψίθυροι Νοτιά
μέτρησα φλόγες εννέα πριν γίνουν φωτιά
στις πτυχές του μυαλού διαδρομές
κι ως τη δόλια καρδιά
εικόνες κι οι λέξεις που τις χωρίζουν και τις δένουν εννέα
τρεμοπαίζει η φλόγα γενναία στην καρδιά του Καλού
γερασμένη ή νέα κανείς δε ρωτά
η φλόγα ποτέ δε γερνά στο πριν στο μετά.
Εσύ που χτυπάς την καμπάνα,
ακούς και το κλάμα της γης
αυτή είναι, η φωνή που μας τυραννά
μη σε ξεγελά ο σκληρός φλοιός, αναρριχάται η ζωή
η ζωή αναρριχάται μέσα απ’ το φλοιό που γερνά
στου δασκάλου το μέτωπο ρυτίδες και δρόμοι
τον εαυτό της αναζητά η φωνή που ξυπνά
μέσα στο στήθος των ανδρών, στων γυναικών τα βλέφαρα
η φωνή που μας τυραννά.
Πιο δυνατά με ακούς σαν ψιθυρίζω
η φωνή ταξιδεύει σεμνά.
[B][I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
