| |
Πρόσωπα – απρόσωπα, σκυφτά και λυπημένα
Εννιά στους δέκα τα 'χουνε μόνιμα φορεμένα
Τα τελευταία χρόνια τ' αντίκριζα και σε μένα
Γιατί δεν έσβηνα ποτέ παλιά απωθημένα
Κι αν είσαι στον πυθμένα, τράβα για επιφάνεια
Της αυτολύπησης συνέπεια είν' η αδράνεια
Μα σπάσε αυτόν τον κύκλο, δε σου ταιριάζει η θλίψη
Το φως απ' το χαμόγελο σου, αλήθεια, μου 'χει λείψει
Ο κόσμος υποφέρει και ψάχνει σωτηρία
Μα θα σωθεί όταν μάθει να παίρνει πρωτοβουλία
Να φτιάχνει ιστορία μόνο μ' αισιοδοξία
Να χτίζει κάθε μέρα τον έρωτα, τη φιλία
Κι αν όλα μοιάζουν κρύα, άδικα και ανούσια
Φταίει που γίναμε πτωχοί τω πνεύματι ακούσια
Μα τώρα όλα θ' αλλάξουν, σειρά σου για να ζήσεις
Αγκάλιασε τον άνθρωπο και μη τον ξαναφήσεις
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
