Σε περιμενω...
Παντα σε προσμενω...
Πισω απο τις γρυλλες του παραθυρου
οταν η ησυχια εχει απλωσει τα φτερα της
οταν η νυχτα μας εχει κυκλωσει στην αγκαλια της
Στο σπτι που σαν ανοιξω διαπλατα την πορτα
ερχονται οι αεριδες και παιζουν με το κορμι μου.
Θα σε περιμενω...
Με δυο δαχτυλα ποτο στο ποτηρι μου
απο αυτο που μεθανε μονο απο την σκεψη.
Θα σε προσμενω...
Για την δικια μου την θυσια
την παραδοση μιας ψυχης
στην εκπνοη ,στο τελος.
Και μεινε οσο θες
ετσι, για να επιβραβευσεις τον εαυτο σου
πανω στα συντριμμια του κορμιου μου
αφηνοντας πανω του τα αποτυπωματα σου.
Μεινε μεχρι την επομενη φορα που θα ρθεις
για να ζησω μαζι σου παλι ενα βραδυ.
όλοι διαβάζανε τότε Ζήση αλήθεια είναι...
τώρα «παραγινήκαμε»« γνώστες» και «ρήτορες»....
απαξιώνοντας ο ένας τον άλλον-
βλέπεις, αυτό συμβαίνει στους κύκλους της «τέχνης» γενικότερα.....
