| |
Τα δυο μου παράθυρα
Το σπίτι μου μια κάμαρη μονάχα,
ο πιο φτωχός παράδεισος στη γη,
μου είναι άσυλο, και θα ‘λεγες πως τάχα
είναι προέκταση σε σώμα και ψυχή.
Απλό μοναχικό λιθοκτισμένο,
στέκει στα πλάγια του βουνού προς την κορφή
κι έχει της θάλασσας το κύμα απλωμένο
μπροστά του όμορφη απέραντη αυλή.
Εκεί περνώ την μαύρη κούρασή μου,
μοναχικά, πότε κοιτώντας το βουνό,
κι όποτε, θέλοντας ν’ αλλάξω την φυγή μου
στρέφω το βλέμμα και κοιτάζω τον γιαλό.
---
Το άγριο βουνό με παροτρύνει
σε στόχους υψηλούς σαν και αυτό
και με μια λάγνα ποικιλία με προτείνει
τις μαγικές του ομορφιές να τις γευτώ.
Μα μερικές φορές εκεί που με μαγεύει,
μ’ αστροπελέκια και αντάρες και χαμό,
το λατρεμένο μου βουνό με αγριεύει...
Όμως, γυρίζω στο γιαλό και ηρεμώ !
---
Κι η θάλασσα γλυκά με απαλύνει
μ΄ έναν γαλάζιο της γαλήνιο ασπασμό
και με απέραντους ορίζοντες μου δίνει
τόπους και πόθους μαγικούς να ονειρευτώ.
Όμως εκεί που τα μεράκια μου χαράζω,
μ' άγρια κύματα θεριεύει σαν στοιχειό,
την θάλασσά μου, πια, κοιτώ και φουρτουνιάζω...
Όμως, γυρίζω στο βουνό και ηρεμώ !
-.-
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 4
| | | | | | | |
|
