| |
Ξεχυλίζοντας ραγισμένες αναμνήσεις-
σε ένα μυαλό
που καιρό
τώρα
στέκει σπασμένο-
κάθομαι στο θρόνο
με στέμμα το ελπιδοφάγο σκοτάδι.
Σε έναν καθρέφτη
έναν άγνωστο βλέπω,
που χωρίς την οσμή
ποτού και αίματος,
με κοιτά χαμογελαστός.
Είναι ο εχθρός!
Είναι αυτός που ποτέ ξανά δε θα γίνω!
Είναι ο κάποτε Εγώ!
Με ένα λανθασμένο γέλιο
τον χαιρετώ.
Με ένα πότε τον ρωτάω·
πότε έφτασα εδώ;
(Πόσο χαζό εκ μέρους μου...)
Η σιωπή είναι η απάντηση που παίρνω
καθώς παιδί του Κρόνου
γίνομαι για άλλη μια φορά.
Ίσως...
Η μόνη λέξη που ψελλίζω
πριν με κατασπαράξει
το ψυχοφάγο Κενό
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
