| |
Είναι μια σκιά ανθρώπου
που έρχεται
και πηγαίνει
βουβός στα χείλη
σιωπηλός στην ύπαρξή του.
Θαρρείς είναι κάποιος γνωστός σου
κάποιος φίλος
που το ρεύμα του χρόνου
τον παρέσυρε στη λησμονιά
στη λήθη των προσώπων.
Περνά από μπροστά σου
και εσύ δεν τον προσέχεις
δεν επεξεργάζεσαι τα χαρακτηριστικά του
απαρατήρητος στην κόχη του εαυτό του
βυθισμένος στη μαύρη καμπαρτίνα του
ένας άνθρωπος
απλησίαστος
και όμως τόσο ταπεινός
για την ενδεή φύση σου.
Ανάμεσα στις παρέες σου
δρασκελίζει την άσφαλτο των δρόμων
και τις μαρμάρινες άκρες των πεζοδρομίων
χωρίς να μπορεί να εξηγήσει
το φυσικό νόμο του πλήθους
και την άμετρη ανάγκη σου για συντροφιά.
Και αν δεν τον πρόσεξες ποτέ
τουλάχιστον άκουσες ένα παραμιλητό
έναν ψίθυρο
ή έστω μια χασμωδία ήχων, φωνηέντων και γλωσσικών φθόγγων
να περιγράφει τους σπασμένους ήλιους
στο καθρέφτισμα μιας απατηλής αγάπης.
Για κάτι μιλά, κάτι νοσταλγεί
αλλά εσύ
ως χωμάτινος θνητός
δε νιώθεις τη φύση των εικόνων του
που δημιουργεί το μυαλό του
που μοιάζουν
σαν την παλιά σου πατρίδα
που τώρα πια δεν έχει σημασία.
Περιγράφει, σχηματοποιεί
και όμως δεν καταλαβαίνεις
την ακροβασία που επιχειρεί
ανάμεσα στον ξύλινο σταυρό
και στη θεοποίηση της ύλης.
Περνάνε χρόνια και είναι ακόμα εκεί
βαδίζει ανάμεσά σου
και ίσως κάποτε, η εύσπλαχνη τύχη
σε έφερε να στοιχηθείς μαζί του
σε μια μικρή πορεία
για δυο μονάχα στιγμές.
Δεν το αισθάνθηκες, δεν ένιωσες τη σημασία
τού να σταθείς δίπλα του
και έχασες την αιωνιότητα
-τι ειρωνεία-
για δυο μονάχα στιγμές.
Πλέον αυτός ο τύπος,
ο άνθρωπος με την περίεργη αμφίεση
ο μοναχικός
έγινε μέρος του συνόλου
τον συνήθισες
και δε σου μοιάζει πια ένας ξένος
ένας παρείσακτος του ριζικού της ανθρωπότητας.
Αφομοιώθηκε δεν τον αφομοίωσες
και ανακυκλώνεται και ανανεώνεται
μέσα στους σπασμένους δεσμούς
που σε ενώνουν με τον Ουρανό.
ʼκης Παρισιάδης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
