| |
Τα τελευταία 5 χρόνια ζω σε ένα υπόγειο...
είναι ένας χώρος περίπου 20 τμ,
με παλιά έπιπλα, ένα ημίδιπλο κρεβάτι με σκληρό στρώμα,
έναν καναπέ στον οποίο έχω καθίσει χιλιάδες ώρες.
γράφοντας καπνίζοντας γελώντας κλαίγοντας τρώγοντας ή
απλά αράζοντας οριζοντιομένος με τα πόδια μου να προσγειώνονται
σε μια ξύλινη καρέκλα τυλιγμένη με δερματίνι.
κλείνω την πόρτα και αφήνω όλο το κόσμο εκτός.
κανείς δε μπορεί να με δει και κανέναν δε μπορώ να δω.
υπάρχει ένα παράθυρο αριστερά μου
που βλέπει ένα λευκό πέτρινο τοίχο
με λίγα ρημαγμένα τριαντάφυλλα.
ακούω το βαρύ ήχο της πόρτας που κλείνει πίσω μου.
είναι σχεδόν λυτρωτικό.
εδώ υπάρχει μόνο ο κόσμος μου.
είναι μια ευχάριστη κλεισούρα,
είναι ο κλειστοφοβικός χώρος ενός τρελαμένου με όλα.
όλες οι άσχημες αναμνήσεις με τον καιρό γίνονται πιο γλυκές.
όλες οι γροθιές που έπαιζα στον αέρα κοπανάνε ακόμα.
όλες οι σκέψεις μου είναι εδώ,
συσωρρευμένες στα 20 τετραγωνικά.
αυτή η απομάκρυνση απ' τον έξω κόσμο
υπήρξε ένας λογοτεχνικός οδηγός.
υπήρξε μια ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα τον Μπαντίνι.
ήπιαμε τις μπύρες μας εκσπερματώσαμε γράψαμε μαζί
εγώ αυτός ο νεαρός κηφήνας και το υπόγειο.
είναι μια μυστική σχέση.
είναι μια γαλήνη μόνο για μένα,
είναι ένας μουσικός ήχος
που ακούω μόνο εγώ.
ο ήλιος δεν ανατέλλει εδώ
η ανία δεν υποχωρεί
οι λέξεις δεν σταματούν να τυπώνονται στο μυαλό μου
όταν όλο αυτό τελειώσει
οι τοίχοι θα στάζουν δάκρυα
και όλα τα ποιήματα μου θα αρχίζουν τα τυπώνοται σε κάθε επιφάνεια
των 20 τετραγωνικών.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
