| |
Και τι νομίζετε πως είμ’ εγώ;
Κάποιος από τους μακρυνούς πλανήτες;
Μήπως ένα φίδι παγωμένο μέσα-έξω;
Το αδειανό δοχείο της κραιπάλης;
Τίποτα απ’ αυτά.
Μήπως είμαι το παράσημο του νεκρού;
Το περιστέρι που ζει στον υπόνομο;
Η μισητή φωλιά του χορτάτου;
Ίσως τα σκέλια που χαρίζονται;
Τι νομίζετε πως είμαι;
Δεν άρπαξα κι εγώ την αγνή σάρκα;
Δεν ρούφηξα το μεδούλι, όπως όλοι;
Περασμένες δώδεκα,
δεν τσάκισα χωρίς οίκτο τον εχθρό;
Πως με φαντάζεστε;
Δώστε μου την ύστατη ευκαιρία,
το βιος σας όλο θα ρίξω στην φωτιά,
θα ρέει στις φλέβες μου το δόλιο αίμα
και στο πνεύμα η πονηρή αδιαφορία.
Ποιος νομίζετε πως είμαι;
Η φριχτή σιγή των χωρισμένων;
Η σκοτεινή πλευρά της σελήνης;
Η μαύρη μπέρτα του δολοφόνου;
Ένας αθέατος που σταύρωσε τον ήλιο;
Θυμηθείτε, θυμηθείτε...
Αν υπήρξα η κραυγή της αγωνίας,
αν ήμουν το ευθύβολο στιλέτο,
αν μέσα μου χτύπησε ποτέ καρδιά,
αν τέλειωσαν τα ψεύδη και η αλήθεια...
Θυμηθείτε, θυμηθείτε.
Δεν φλέγομαι πολλές χιλιάδες χρόνια;
Δεν είμαι κι εγώ μια σταγόνα καταισχύνης;
Τι νομίζετε, δεν ήμουν το πολικό ψύχος,
πάνω σε κορμιά που εκλιπαρούσαν;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
