| |
Εχθές περπάτησα στο δρόμο.
Είδα να περνούν μπροστά μου
όλα τα όνειρα του κόσμου.
Ορθώνονταν σαν τείχη
αποζητώντας την έκφραση των.
Εχθές, είδα πόσο τα όνειρα των ανθρώπων
κλεισμένα είναι πίσω από τείχη.
Πόσο φοβισμένα είναι για την καλημέρα,
για το αν θα ξημερώσει
και θα γίνουν εφιάλτες ή όνειρα θα παραμείνουν.
Τότε κάποιος με άγγιξε στην πλάτη
με ζεστό χέρι.
Ήταν μια εικόνα θολή μα τόσο οικεία.
Έμοιαζε με δύο μάτια.
Με κοίταξε και μου έγνεψε να δω:
πόσο φυλακισμένος ήμουνα κι εγώ
στο μεγάλο μου ''ΕΓΩ''.
Πόσο ψηλά τα τείχη μου,
πόσο σκληρά τα ίχνη μου
στο χώμα.
Εκεί, με νερό άλειψα το χώμα
κι έπλασα με λάσπη το ομοίωμα της.
Το αγάπησα.
Έτσι, μόλις τέλειωσε
το έριξα στη θάλασσα
πάλι χώμα και νερό να γίνει.
Να μην το βρω και θυμηθώ
πόσο πολύ περπάτησα για να το βρω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
