| |
Καιροί...
Καίει ακόμα στη γωνιά αυτό το άρωμα μιας άλλης εποχής
μόνο ακούγονται της Άρτεμις τα βέλη
κι αυτό που ίσως θυμηθείς
ακώ τον αέρα που σκίζουν
δίχως βιασύνη καμιά κι ένα ένα ξανά
φθάνουν εδώ στο πουθενά
κι ανταμώνουν με μένα και των καιρών τη μοναξιά.
Αα σαν τα βουνά
με γυροφέρνουν οι καιροί
κι ούτε αντιστέκομαι πια, μήτε σ’ αυτούς θα λυγίσω
καρτερικά περιμένω λεύτερος πια από δεσμά
θα ρθουν τα όνειρα σε μένα μοναχά
κι ούτε μπορώ να γυρίσω να δω
στέλνω μακριά τη ματιά, λεύτερος πια.
Όλα περιμένουν να ξαναγυρίσω
μα είμαστε λεύτεροι πια
μέσ’ την αίθουσα αυτή δεν υπάρχει κανείς
λεύτερος χορός στο κέντρο του κύκλου.
Αα σαν τα βουνά
με τριγυρίζουν οι καιροί.
Τη φορά αυτή δε θ' ακολουθήσω τους οργισμένους καιρούς
γράφω το έργο αλλιώς αν θα μείνω ή θα γυρίσω
αποφασίζω εγώ
δες οι κύκλοι χωρούν σε μια σφαίρα να μπουν
ο ένας στον άλλον κι απ’ έξω στο χάος
περιγελούν των ασκητών τους χρησμούς, το γέλιο δεν φθάνει εδώ.
Μια κάποια ημέρα ή μιά νυκτιά
μακριά απ’ της πόλης τα δρομάκια οι αναμνήσεις μας θ’ αναπαυθούν
σαν τα κορίτσια που γνωρίζονται καλά αγκαλιασμένα θα τα πουν
κι ο χρόνος δε θα χει πια αξία, μην περιμένεις τους καιρούς.
Θεοδώρα Μονεμβασίτη
19 Απριλίου 2016
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
