| |
Ηθελα τοσο να μιλησω σε ενα ανθρωπο
και να του πω τα οσα παντοτε ποθουσα
πιστευω δισταζα χρονια, απο καιρο
να κυνηγησω ολα οσα λαχταρουσα
Ξερεις ποναω καποιες στιγμες οταν τον σκεφτομαι
μπορει να φταιει το οτι ειχα τοσα να του δωσω
συχνα μου λειπει, φτανω σε ενα αδιεξοδο
δεν μου μενουν ονειρα για να σκοτωσω
Μπορει να πονεσε , στο τελος να μετανιωσε
δεν ξερω αν πρεπει να τον σκευτομαι ακομα
Ξερω ομως σπανια γενιουνται τετοιοι ερωτες
που να κοιταζεις δυο κορμια σαν ενα σωμα
Περναει γρηγορα ο καιρος, το παραδεχομαι
Ομως η σκεψη εχει παντα απετησεις
μονο αν τον ειχα απεναντι μου θα του ελεγα
"ζησε οπως θες, μα αν με νιωσεις να γυρισεις"
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
