Την πόρτα την γερόντισσα
του ήλιου θυγατέρα
που ο κισσός τα φύλλα του για χάρη της ξοδεύει,
ατέλειωτο είν΄το δάκρυ της στα ξύλα τυπωμένο,
χαρές και πίκρες ακάλεστες γραφτήκαν στο κατώφλι,,
αψίδα έμοιαζε βουβή στου χάρου το αντάμα,
κυρούλα που τραγούδησε το νυφικό της νύφης,
μάνα που παρηγόρησε της προδοσιάς το κλάμα,
γυναίκα που έκλαψε πικρά της ξενητιάς την πίκρα
καθώς μαντήλι διάφανο κουνούσε με το΄να χέρι ,
τώρα απόμεινε βουβή με φύλλα στο κατώφλι,
να ξαποσταίνει η μοναξιά όταν φυσά τ΄αγέρι..........
