Ένα πρωί μιας Κυριακής
απόηχος της περασμένης ενοχής
στα αυτιά μου σφύριζε
και τραγουδούσε
Είναι γλυκό το ποτό
της αμαρτίας
Κι εγώ, στα σύνορα του ύπνου
ήλπιζα να μην παραμιλήσω
τα ένοχα μου μυστικά
να μην αποκαλύψω
με τέχνη θέλησα να κρύψω
αναμνήσεις σκοτεινές
και λάγνες.
