| |
Πώς στα μάτια σου κλειδώθηκε ο πόνος;
Στην πνοή σου μπλέχτηκε ο αναστεναγμός;
Έρμαιο έμεινε στο κύμα το κορμί σου.
Η άμμος σκέπασε τα ίχνη της ζωής.
Πάνω στη Γη αποτυπώθηκε η ψυχή σου
να μας στοιχειώνει στους καιρούς της παρακμής.
Πέσαν πάνω σου ληστές για να σε κόψουν.
Έμποροι πούλησαν τα μέλη σου κρυφά.
Στις αγορές εξαργυρώνεται η φωνή σου
και τα σκοτάδια ονειρεύονται θεούς.
Μα εσύ κατάγεσαι απ’ το φως του παραδείσου
και δε χωράς σε νόμους και συλλογισμούς.
Κρύβεσαι πίσω από το βλέμμα των αθώων.
Ψίθυρος γίνεσαι στο γέλιο των παιδιών.
Σε λοιδωρούν οι ρήτορες των ψυχοβόρων
και σε σφαγιάζουν οι βουλές των νοθευτών.
Οι ιαχές από ορδές προβοκατόρων.
Έργα θολά των πληρωμένων ποιητών.
Πού να σε βρω, πώς να σε αναζητήσω;
Νύχτα έπεσε, λιγόστεψε το φως.
Ακούω γύρω μου να κλαίνε οι προδωμένοι
που πίστεψαν των εθνοβόρων τις ψευτιές.
Στους δρόμους μάχεται η ελπίδα διχασμένη
και εξαγνίζεται στου χρόνου τις φωτιές.
Απ΄της ζωής τη χαραυγή.
Των νοημόνων την ωδή.
Εσύ κρατάς του Άδη τα κλειδιά
π΄ανοίγουνε την κλειδαριά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
