| |
[align=center][B][I][font=Georgia][color=black]
Κοιτώ την άρνηση των ανθρώπων ν’ αλλάξουν
και θρηνώ το σάπιο σώμα της συνείδησής τους
Περιφερόμενα φαντάσματα της απελπισίας
που φτύνουν την ανάσα τους στον αέρα
Ότι αγαπώ σε δαύτους με θυμώνει
γιατί και μένα βλέπω μέσα τους
Ξεχειλίζει ο φόβος απ’ τις μουδιασμένες γλώσσες
που μόνο για καταστροφή ξέρουν να μιλούν
Δεν με φοβίζει η φτώχια, ούτε ο πόλεμος
μόνο αυτή η κακομοιριά που σπάει κόκκαλα
Δεν χωρά –θα- σε καμία πίστη
αν καίει ακόμη κάποια φωτιά
δεν καίει μόνη της μα απ’ τα δικά μας ξύλα
το θάρρος και η θέληση
λειτουργεί πάντα σε χρόνο ενεστώτα [/color][/font]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
