| |
Μπα, πως και μας καταδέχτηκες, να αρθείς ξανά στο μαγαζί,
που κάναμε παρέα;
Ξέχασες πως μου φέρθηκες, ένα πρωί, μια Κυριακή,
μια παγωμένη μέρα;
Την έκανες χωρίς ντροπή, βολεύτηκες μες στη χλιδή,
το έπαιξες ωραία.
Τώρα νοικοκυρεύτηκες, λάμπει στο χέρι το δεξί,
του γάμου σου η βέρα.
Επέστρεψες σαν τον φονιά,
να δεις η ίδια από κοντά,
το θύμα σου αν ζήσει.
Την έμπηξες τη μαχαιριά,
πισώπλατα, πολύ βαθιά,
ποιος ξέρει αν θα κλείσει.
Το παίζεις τάχα ζωντανή, μα νοιώθω να ‘σαι μοναχή,
να κάθεσαι στην άκρη.
Πίνεις αβέρτα τα ποτά, μα είδα όμως να κυλά,
στα μάτια σου το δάκρυ.
Σταυρώθηκαν τα μάτια μας,
και ‘βγάλαν μόνο πίκρα.
Θυμάμαι εκεί που κάθεσαι
να με φυλάς με γλύκα.
Τι τάχα μεσολάβησε
κι απ’ τη ζωή σου βγήκα.
Θυμάσαι τότε στα παλιά, για μένα ήσουν μια θεά,
όλη η οικουμένη.
Τώρα στο ίδιο μαγαζί, εγώ εδώ, εσύ εκεί,
δυο άγνωστοι, δυο ξένοι.
Σου έδωσα πολλή καρδιά, όνειρα και ελπίδες,
τα τράβηξες μια κονδύλιά, τα πούλησες για τα λεφτά,
έτρεξες και τα πήρες.
Σου έδωσα πολλή καρδιά, όμορφες αναμνήσεις,
να τις χαϊδεύεις τρυφερά , να τις φυλάς πολύ βαθειά,
αυτές μην τις πουλήσεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
