| |
Ζω.
Σε αδιέξοδο στενό ,
οδός ερήμου, τέρμα.
Κουράστηκα να κουβαλώ,
μπάζα ζωής και έρμα.
Δεν με αγγίζουν, δεν κοιτώ,
στο πουθενά το βλέμμα.
Σέρνομαι κάτω, θα πνιγώ,
μες στο δικό μου αίμα.
Ζω.
Σε ετοιμόρροπο γιαπί,
τυφλός,
ποτέ δεν είδα μιαν αυγή,
στο όνειρο βυζαίνω.
Ζω.
Σε ακατοίκητο νησί,
γυμνός,
ναυάγησα στη λογική,
αργά- αργά πεθαίνω.
Σκούριασαν οι ώμοι κι΄ αντοχή,
μολύνθηκε η αναπνοή,
ο αέρας π΄ ανασαίνω.
Καμίνι η έρημος, βουνό,
σκοντάφτω, ανεβαίνω.
Μούχλα και λάσπη στο μυαλό,
γλιστράω, κατεβαίνω.
Ζω.
Τον αδιάφορο καιρό, τον ξόδεψα χωρίς σκοπό,
το γέλιο μου κι’ αυτό πικρό, πεινάω.
Ζω.
Με το κουρέλι μου παλτό, ξυπόλητος να μη βραχώ,
τον ίσκιο μου ακολουθώ, πονάω.
Ζω.
Η τρέλα μου στον πυρετό, η ελπίδα μου με πανικό,
μου ‘λένε να παραδοθώ, γερνάω.
Μια στάλα αγάπη, γιατρικό,
κάτι δικό σου, να πιαστώ,
σενάριο να ονειρευτώ,
αιτία να αναστηθώ,
για πάντα θα ζητάω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
