| |
| | ~* Στο αλάνθαστο φως *~ |  | | | Δεν θα σταματήσει ποτέ, να ονειρεύεται η φύση, ερωτικά, τους ήχους των πουλιών και τις στιγμές, που θέλει να ζήσει, προσκυνώντας τις ανάγκες και τη δίψα, των λουλουδιών | | |
[align=left][B][I]
. . . . *~* Στο αλάνθαστο φως *~*
Αμερόληπτη νύχτα, ψυχρή,
κρατάς στην αγκαλιά σου τ' αστέρια
κι εγώ, μέσα σου σπρώχνω τη λιακάδα,
να σου ζεστάνω, το υγρό σου τοπίο
με της άνοιξης την κεχριμπαρένια φλόγα
κι ας σέρνεται το φίδι σαν οικείο,
στο αίνιγμα σου.
Ψάχνω τον εαυτό μου, στα πορφυρά μάτια σου,
κι ανοίγω τα φαράγγια,
που αιωρείται η σιωπή σου, φιμωμένη,
μέσα σε δυσανάλογο κενό προσπαθώ να σε βρω
κι αμετακίνητος της αγάπης, σε βλέπω θλιμμένη.
Αμετάθετος κι ενάντια στο πείσμα σου,
στο αλάνθαστο φως,
που ξεχωρίζει της ασέλγειας το αίσχος,
της πόρνης σκηνοθεσίας σου, δυστυχώς,
όπου όσο αυξάνεται η περιστροφή της γης,
απομακρύνεται ο κόσμος.
Τι κρίμα και ήθελα να στον χαρίσω,
μαζί με τον ήλιο, π' ανθίζουν τα γαρίφαλα,
γδύνοντας, τα ροδόχρωμα της, η έλξη
και φωσφορίζουν, οι φυλλωσιές μες στα δέντρα
με συλλαβές στης φλόγας την αγάπη.
"Δεν θα σταματήσει ποτέ, να ονειρεύεται η φύση"
ερωτικά, τους ήχους των πουλιών
και τις στιγμές, που θέλει να ζήσει
προσκυνώντας τις ανάγκες και τη δίψα,
των λουλουδιών !
Το άρωμα σου ζωή, θηλάσω με πάθος,
κι ο πόθος ερεθισμένος, λαχταρά,
το πρόσωπο, στης μούσας τη μαγεία,
αθάνατη φλόγα, που γι' αυτήν ιδροκοπά.
Στ' αμπέλια της ψυχής, το μεγαλείο,
του πεπρωμένου τη γλώσσα, που δεν ξεγελά
ερωτικό γλυκόπιοτο οίνο, όπου για σένα μεθά.
. . . . . . . . . * * Nikos D. Stoforos * *
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | nstoforo@otenet.gr | | | |
|
annadrak
26-05-2016 @ 18:12 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
