| |
| | Θεε Μου Πωσ Ποναω |  | | |
ΘΕΕ ΜΟΥ ΠΩΣ ΠΟΝΑΩ
Έχει ένα πρόσωπο φεγγάρι,
δυό χείλη κερασένια,
τα μάτια της τα γαλανά,
όμορφα και μελένια,
κορμί φιδίσιο, λυγερό,
σαν νάναι σμιλεμένο,
βλέμμα αδιάφορο σκληρό,
στον κόσμο του κλεισμένο,
κι εγώ εκεί να την κοιτώ,
δίχως να την αγγίζω,
σαν να ναι κάτι ιερό,
μπροστά της γονατίζω,
και ικετεύω να μου πει,
μιά λέξη που να λέει,
αν με αγάπησε ποτέ,
και αν για μένα κλαίει,
μάταια όμως, μ΄άφησε ,
να την παρακαλάω,
κι έμεινα εκεί ακίνητος,
Θεέ μου πως πονάω.
ΑΝΘΙΜΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Κων/νος Ντζ
31-05-2016 @ 08:17 | ::hug.:: ::love.:: ::yes.:: | | annadrak
31-05-2016 @ 08:28 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | χωρίς λόγια
31-05-2016 @ 10:46 | . | | ταπεινος ναρκισσος
31-05-2016 @ 11:01 | Το χαρμόσυνο συναίσθημα της γλυκιάς αχτινοβολίας της
πλατυτέρας συναπάντησης μετάξύ δυο ατόμων, επιβάλλεται να
είναι απαυγάστο φεγγοβόλο ! ! ! Και εάν χάσουμε τον συντροφό μας
απο δικά μας λάθη επιβάλλεται, να μας κινητοποιεί για να το
ξεπερνάμε και όχι να οδυρόμαστε από πόνο ! ! !
Καλημέρα ! ! ! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
