| |
Με κούρασαν του Ωκεανού οι αχανείς οι ρότες
και η βουβή των ταξιδιών μου μοναξιά.
Θυμάμαι ήμουνα παιδί τα χρόνια τότες,
που εύκολα με πλάνεψες, νύχτα μ’ αστροφεγγιά.
Μες των κυμάτων τις κορφές, τ’ αστέρια κυνηγούσα
πότε ψηλά, πότε βαθιά, πολύς καημός, λίγη χαρά.
Γοργόνα δεν αντάμωσα κι αν τόσο λαχταρούσα
κι ας πίστευα πως θα συμβεί κι αυτό κάποια φορά.
Ατλαντικέ στα σπλάχνα σου, φίλοι πολλοί κοιμούνται
κι ο ύπνος τους είναι βαρύς, σαν νύχτα του χειμώνα.
Δεν θέλουνε νανούρισμα, ούτε και να θυμούνται
πως τις ζωές τους έκλεψες, ύπουλα σε τυφώνα.
Σ’ του Ινδικού την αγκαλιά, φίλοι άλλοι βρεθήκαν
και έδωσαν μάχη άνιση, σε μαρμαρένια αλώνια.
Απάνω που ξημέρωνε, τα ίχνη τους χαθήκαν
στη μάχη ‘βγήκαν νικητές, τ’ Αυγούστου τα μουσώνια.
Το Πασιφάι αύτανδρο σ’ του Ειρηνικού τα βάθη
και τ’ όνειρα ναυάγησαν στα κρύα τα νερά.
Καράβια σαπιοκάραβα, μα και δικά μας λάθη,
στο Χάρο που επρόσμενε, έδωσαν τη χαρά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
