| |
πως έρχεται να μ'εύρει ; πάρα πολύ νωθρά
πνίγει τη μίλημά του σαν μελαψό πουλί
στο συναπάντημα μας πριονίζει τα γκρεμνά
και πέφτει σαν αστροπελέκι με ταραχή
χαίρομαι που τον αντικρύζω μες στον συνωστισμό
πια δε μιλώ ούτε για φήμες ούτε για τελετές
που κάποτε ονειρεύτηκα στον αποχωρισμό
στρέφω το βλέμα μου στον ήλιο θυμάμαι και το χτές
αύριο, θάμαστε μαζί στον ίσκιο μιάς ιτιάς
όλοι οι ποιητάρηδες του καλοκαιριού
κι ας είμαστε μακρυά απ'τα χείλη της φωτιάς
το δρόμο θα τον βρούμε στη ράχη του μυαλού
το τέλος δεν το ξέρω την έρημο σα θα διαβώ
μια όαση δεν βλέπω πάντα στη μέση ο καημός
είναι άγριος ο τόπος όμως συγνώμη δεν ζητώ
τραβώ εμπρός, κανένας άλλος, οδίτης παρεκτός
για μένανε μην κλάψεις αγαπημένη
μη με γυρέψεις σε τούτα δώ τα μέρη
τραγούδα το τραγούδι που σε προσμένει
κι άναψε ένα κερί ζωή να ξαναφέρει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
