| |
Σε μιαν αλάνα τα όνειρά μου αραδιασμένα,
αγέρας φύσηξε βαριά, τα σκέπασε η σκόνη,
κάτω από το χώμα, σαν νεκρά είναι θαμμένα,
πέταξε η θύμηση σε αυτά, σαν χελιδόνι
Βαθιά μου ανάσα συντροφιά, τσιγάρο αναμμένο,
με το αίμα μου σημάδεψα το παρελθόν στον χάρτη
το αμάξι έβαλα εμπρός, προς τον Βορρά πηγαίνω
και απ' το παρόν μου ζήτησα να δω συγχωροχάρτι.
Μονοπάτια, σαν λαβύρινθος διακλαδίζονται,
και 'γώ μονάχος στο ξεθωριασμένο τοπίο,
κίτρινα φύλλα, ζαλισμένα στροβιλίζονται,
σαν αναμνήσεις γύρω πετούν, δίχως αντίο
Οι φωνές των παιδιών, μαγικές σαν Σειρήνες,
ξεσκισμένα παπούτσια κλωτσάνε μια μπάλα,
Οδυσσέας δεμένος στο κατάρτι για μήνες,
μου γνέφει η Κίρκη, σαν Θεά μαυρομάλλα
Ψιθυρίζω προσευχές, γονατιστός προσκυνητής,
ποδοπατημένα ψαχουλεύω τα όνειρά μου,
τα παράτησα εδώ, της ψυχής μου αλωνιστής,
μίσος ξερίζωσε το παιδί απ' τα σωθικά μου.
Με δάκρυα μετάνοιας, ποτίζω της αλάνας το χώμα
τις χούφτες ανοίγω, τις λερώνω με λάσπη και αίμα
ίδιος Θεός, του Αδάμ και της Εύας πλάθω το σώμα
Στις φλέβες Νέκταρ κυλά, στα μάτια μου έφηβου βλέμμα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
