| |
Αρχίζω και χάνομαι μέσα στις σκιές μου.
Σκέψεις, συναισθήματα,
σαν μακρινοί φίλοι που δεν κερνούν χαμόγελο μα μόνο ένα κερί,
κι αυτό θανάτου φανάρι,
πικρό φιλί.
Πλησιάζουν τα φίδια στην καταπακτή που κρύβεται το παιδί.
Και το όνειρο όλο και πιό συχνά να με αναζητάει,
με γλώσσα μπερδεμένη να μου μιλάει,
με το αίμα μου γελάει που το κύλισμά του στις βλέβες πονάει.
Αυτοκτονώ πάνω στη θεατρική σκηνή που τέλος δεν έχει,
κάθε μέρα με καλεί,
πρέπει να είμαι εκεί,
να την ξαναχτίζω από την αρχή,
να το ζώ από την αρχή,
από την αρχή,
από την αρχή.
Και το παιδί αυτοκτονεί,
με τις σκιές θα μάθει να ζεί,
η αυλαία θα σωριαστεί στη σκηνή και τότε το αίμα θα ξεπηδήσει με χαρά και οργή.
Ολες οι σκιές θα ουρλιάξουν στο πανηγύρι που τέλος δεν θα έχει παρά μόνο αρχή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
