Η λύπη
Με τριγυρίζει
Στο άχρωμο δωμάτιο.
Ένα δάκρυ
Ακολουθεί ένα άλλο.
Αυτός τα μαζεύει από τα μάτια μου,
Πριν προλάβουν να χαθούν.
Υπάρχει ένα μπουκαλάκι
Θυμάμαι,
Το κρατάει προσεκτικά
Και τοποθετεί σε αυτό
Τα δάκρυα.
Χαμογελάει
Και με ένα βλέμμα συμπόνιας
Ψιθυρίζει
«Δεν αξίζει να χάνονται διαμάντια,
Όχι για τέτοιον ανούσιο λόγο»
Και φεύγει.
Μα δεν ξέρει,
Πως αυτός μπορεί να είναι ανούσιος λόγος,
Όμως για αυτόν εγώ πεθαίνω.
