Είναι παράξενα εδώ χωρίς εσένα
«θα συνηθίσεις, θα το δεις», έτσι μου είπαν
ποιος λογαριάζει τα δικά μου απωθυμένα
μία σταλιά από αστερόσκονη στο σύμπαν.
Πήγα περίπατο και μοιάζαν όλα ξένα
λες και κοιτούσα πίσω από βρεγμένο τζάμι
γέλια κοφτά και τα χαμόγελα κρυμμένα
πήρα ανάσα μα ο αέρας δε μου φτάνει.
«Θα συνηθίσεις», έτσι μου ‘παν, «θα το δεις»
μ’ απ’ τη συνήθεια παλεύω να γλυτώσω
αντί δρομέας ίσως γίνω αναιδής
και τη συνήθεια ασυνήθιστα σκοτώσω.
