| |
Όταν η Μοναξιά,
στα μονότονα θαλασσινά ταξίδια,
με πληγώνει,
κλέβω χρώμα από του ήλιου το λιόγερμα
και τις ανταύγειες των αστεριών,
του Νότου.
Ζωγραφίζω χαρούμενες μορφές,
στους λυπημένους τοίχους της ψυχής μου.
Ξεγελώ τη Μοναξιά μου
και μπερδεύω,
τη λογική με τ’ όνειρο.
Όταν τις νύχτες,
ο χρόνος σταματάει το διάβα του
και οι ώρες ζηλεύουν της θάλασσας
και μεγαλώνουν,
τότε ρουφώ,
τη ζωηφόρα γύρη των αναμνήσεων.
Κοιτάζω τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες,
Αγαπημένων προσώπων,
κάτω από το αμυδρό φως του αποσπερίτη,
που τρεμοσβήνει.
Έτσι οι ώρες ξαναβρίσκουν
το φυσικό τους μέγεθος
κι η νύχτα ,
με βοηθάει να ονειρεύομαι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
