| |
Όσο διαβάζεις, έχε στα ακουστικά ή στα ηχεία, αυτό : https://www.youtube.com/watch?v=LCJblaUkkfc
Πώς την αισθάνομαι μέσα μου αυτήν τη μελωδία; Σα σύρσισμο μαχαιριού στη μεταλλική καρδιά που 'ναι άθραυστη, από ατόφια νέκρα, μεγάλης αναισθησίας. Σαν το τρίξιμο των πυλών της Κολάσεως, που είναι ο διάβολος από πίσω, σε κοιτάει από το μάτι και ψιθυρίζει λέξεις στους δαίμονες και στις σκληρές, ευέξαπτες αναμνήσεις, τις δικιές σου. Και σε λέει, Έλα δε θα σε πειράξω. Έλα σε 'μένα που σ' αγαπώ και σε λατρεύω, ενώ θέλει να σε βυθίσει με κλειστά τα μάτια και το στόμα της, την ψυχή σου μες το καυτό νερό του ζόφου. Και οι πύλες του Παραδείσου απόρθητες. Και οι προσπάθειες να βρεις το κλειδί, ισούνται με μηδέν.
Και το κλειδί το έψαξες, γύρισες όλους τους ουρανούς απ' την πιο βρώμικη πολιτεία μέχρι 'κείνη με τους πιο άγιους ανθρώπους. Το κλειδί δεν ήταν πουθενά. Ούτε στο σκοτάδι, ούτε στο φως. Που είναι; Υπάρχει κλειδί; Μένεις μες το κελί; Για πάντα, μέχρι να σαπίσει η σαπίλα που εκπέμπει ο σκελετός σου; Δε θέλω να επέμβω στον τρόπο που σκέφτεσαι, δε θέλω να επέμβω ποτέ. Μια χαρά σκέφτεσαι, μια χαρά σου 'ναι όλα. Εντός σου κι εκτός σου. Θέλω απλά να σου δώσω μια ιδέα. Μήπως το κλειδί είναι μες το μυαλό σου; Μήπως και το ίδιο σου το κελί είναι μες το μυαλό σου.. ;
Κι έχεις αρχίσει ν' αλλάζεις εντελώς. Δεν ξέρω αν μεταλάσσεσαι ή τώρα απλά παραδίνεις τον πραγματικό σου εαυτό. Κανένα τραγούδι δε σε παρηγορεί πλέον, κανένα κελαήδημα δεν ομορφαίνει το πρωινό σου. Γι' αυτό και τα πουλιά, τα σφαδάζεις. Ό.τι πετάει και θυμίζει ελευθερία, το τσακίζεις, το κοιτάς και το τσακίζεις. Γιατί έτσι; Τότε τα καημένα ξαναμιλούν. Για τελευταία φορά, και εκείνη δεν είναι τραγούδι πλέον. Είναι ουρλιαχτό. Ουρλιαχτό έκπληξης. Μόλις συνειδητοποιούν πως τελικά η ζωή τους ήταν κατά πολύ πιο ευαίσθητη απ' όσο ήθελαν να νομίζουν, σε όλη τη ζωή τους. Μέχρι να πεθάνουν. Κι εσύ το ευχαριστιέσαι αυτό το ουρλιαχτό, δεν ξέρω γιατί...
Xάσου μέσα του. Βύθισε όλα σου τα "εγώ" μπροστά του. Να πνιγούν, να τελειώσουν. Ενώ γεννάς κι άλλα "εγώ"μέσα σου. Νεογνά ακόμη. Αλλά περνάς καλά. Χαίρεται η συνείδηση μου, χαίρεται η αγάπη που σου έχω. Η θέληση μου όμως, τα 'χει βρει πολύ σκούρα. Εκείνη που λέει "σε θέλω μαζί μου, μαζί μου." .
Βλέπω τώρα πως θα χαθείς, πώς θα βυθιστείς. Το βλέπω γαμώ τη φαντασία μου. Εύχομαι να μην έβγαινε από τ'αυγό της γιατι είναι σκανδαλιάρα. Όπως εσύ. Σκανδαλιάρα και ορεξάτη, για να ζήσει τη ζωή της και τον έρωτα της.
Θα πάτε βράδυ, με ενωμένα τα χέρια σας, σε μια παραλία. Θα ξαπλώσετε λίγο, κοιτάζοντας μαζί τον ουρανό. Δε θα κάνετε ευχές, στα πεφταστέρια. Θα είστε με τη μεγαλύτερη ευχή σας. Μετά, θα αρχίσεις να τον πειράζεις. Θα σε πειράξει κι εκείνος, η Ανταπόδωση. Θα αρχίσει από το τσίγκλιμα, κάτι άλλο. Θα αρχίσετε να φιλάτε ο ένας τα χείλη του άλλου. Μετά θα το κάνετε αγκαλιασμένοι. Θα έχει το χέρι του στη μέση σου. Ύστερα, θα ζεστένεστε και θα μπείτε μες τη θάλασσα. Γυμνοί. Θα γίνετε ένα. Ένα γαμώ τη ζωή μου, ένα. Μια ουσία. Συνουσία. Θα 'χει φεγγάρι; Μπορεί. Θα του φωτίζει το σώμα σου. Θα βλέπει την κρινόλευκη σάρκα σου, τόσο λευκή...λες κι είσαι φεγγαράνθρωπος. Δεν είσαι όμως τίποτα τέτοιο. Είσαι εσύ. Είσαι η τελειότητα από μόνη σου. Είσαι η τελεία και η παύλα της φυσικής ομορφιάς. Είσαι η φύση.
Κι όταν η σκηνή αυτή ρίξει αυλαία, εκεί κούκλα μου, είναι το Τέλος σου. Θα φύγει και δε θα τον ξαναδεις ποτέ και θα σε πονάει. Εγώ όμως θα 'χω χαραχθεί αιώνια μέσα μου που αυτή η σκηνή υπήρξε. Θα είναι σημάδι, χαρακιά στο σκελετό μου. Κι αν πεθάνω, δε θα μ' αφήσει. Μονάχα αν μου τη σβήσεις με τα δάχτυλα σου. Η καλύτερη γόμα, η πανάκεια μου.
Ελπίζω το επόμενο κομμάτι, που θα αναφερθώ σε 'σένα, να μας έχει εμάς μαζί, εμάς να είμαστε Ένα. Πόνεσα, αλλά τα έγραψα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
