| |
Ένα φυτό παράξενο ξεφύτρωσε μπροστά μου
σαν περπατούσα γρήγορα, δίχως καμία στάση
μεμιάς το δρόμο μού κλεισε, ρίζες τα βήματά μου
καθώς αυτό ξεκίνησε αγώνα να μου μοιάσει.
Έβγαλα φύλλα και κλαδιά, μπολιάστηκε με αίμα
είχα γαλήνη στην καρδιά, ένιωσε αυταπάτη
όταν τη γνώμη απόχτησε πως έφτασε στο τέρμα
του διαφανούς ορίζοντα που ξεγελά το μάτι.
Μόλις τη σκέψη διάβηκε κι ανθρώπινα πια είδε
όλο πολέμους ν΄αντηχούν, να βλασταριάζουν μίση
μάζεψε φύλλα και κλαδιά και μού ΄γνεψε "για στρίβε"
μα εγώ φυτό απόμεινα για πάντα εκεί στη φύση.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
