| |
Μια φορά κι έναν καιρό...
Ήταν ένα καλοκαίρι...
11 χρόνια πριν...
Τρίτη ήταν τότε, όπως και τώρα
και στις αφίξεις έδειχνε οχτώ, του ρολογιού η ώρα
Το καλεντάρι μέτραγε 21 απογεύματα του Ιούνη
Μέρα του ήλιου λαμπερή (λαμπιδής)
Μέρα γιορτής της μουσικής
Κι ήταν αυτά τα δυο ακριβώς
Η μουσική, μα και το φως
που ενώσαν δυο καρδιές, φωτιά
σε μια στιγμή, παντοτινά...
Δίχως να το γνωρίζουν...
Δίχως να το ορίζουν...
Έτσι λοιπόν, στο παραμύθι μας αυτό το αποψινό,
σαν σ'ένα από καιρό, καλοστημένο σκηνικό,
Ένα τραγούδι - ύμνος - έσπαγε του χρόνου τη σιωπή
σχεδόν σαν ψίθυρος, μην τύχει κι ακουστεί
στην κρύα αίθουσα που έλεγε " Αφίξεις " , με μεγάλη επιγραφή.
Κι ενώ ο κόσμος πέρναγε, προσπέρναγε, χανόταν
και που και που, κάποιος διαβάτης μοναχός,
με τη βαλίτσα στο 'να χέρι του, κοντοστεκόταν,
απορημένος κι άξαφνος, "μα από πού" αυτή η φωνή ερχόταν
Στάματησε ο χρόνος...
Κι αντάμωσαν βλέμμα το βλέμμα
Καμπύλωσε ο χώρος...
Κι οι δύο άγνωστοι, γνωστοί γινήκαν,ένα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
