| |
Άλλο πια μην πολεμάς τη μοναξιά
το πρόσωπό μου ζήτησε
να γίνει ο καμβάς της.
Μέρες και νύχτες να ζωγραφίζεται,
να θλίβεται σαν σβήνονται οι άχρονες γραμμές της.
Άσε την, κάνε μαζί της πια ειρήνη.
Τόσο άγρια πόσο τραχιά,
πόνεσε η ράχη της να είναι κυρτωμένη,
να φτιάχνει του φόβου μια καμπούρα
και με τα νύχια τα γαμψά
να γρατζουνά τα λείψανα της παλιάς πληγής.
Λυπήσου την! Μην την πολεμάς.
Τα τέρατα που σέρνονται μαζί της
που κρέμονται σαν ξέφτια απ' τα φαρδιά της μανίκια
δεν σβήνονται έτσι απλά
δεν διαγράφονται απ' τον μαυροπίνακα της καρδιάς.
Έμαθαν για χρόνια μαζί της να δειπνούν
να την ανάβουν σαν κεράκι στις επετείους οδυρμών.
Τώρα που φιλοδοξείς
να καθαρίσεις τα ναρκοπέδια της παλιάς μνήμης
άραγε δε σκέφτηκες πως μαζί με τις θαμμένες νάρκες
θα ξεριζώσεις και κομμάτια απ' την ψυχή μου;
Άραγε δε σκέφτηκες πως το σκοτάδι στα μάτια μου
τρέφει σαν μαστός και μεγαλώνει τα όμορφα παιδιά μου
αυτές τις ανυπάκουες, τις τόσο ατίθασες σκιές
που έμαθαν σαν πέφτει φως στο πρόσωπό μου
να χαμογελούν γλυκά στα άδικα του κόσμου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
