| |
τη λάμψη μου όλη χάνει
δειλία και παραπλάνη
στης γής την έρμη αγκάλη
που να γείρω το κεφάλι
πιο βαθιά με τόλμη κλείνω
τι ο νούς γεννοβολάει
άνοιξε και μου ξερνάει
στην κόλαση μου να μείνω
τι θέλω, πολύ το κρίμα
ούτ'είδηση ούτε χάρη
να διαβαίνω πάντα πρύμα
μου ψάλλει ενα τροπάρι
ντύνομαι πάλι στα μαύρα
την ψυχή μου καίει λαύρα
έλα σύ στο πανηγύρι
φώς μου λένε θα σε σύρει
ιδέα κρυφή να μείνω
αρπάζω στο πέταγμά μου
ήταν το πρώτο διάνεμά μου
τον κοσμάκη δεν αφήνω
κόσμε ωραίε που με ζώνεις
σε αλουλούδιαστες ερμιές
πάρε μορφή να με χρυσώνεις
τόσες κιαλλότοσες φορές
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
