| |
| | ~* Δυο κραυγές *~ |  | | | Είναι βλέπεις που 'χω μάθει, ν' αγαπάω κι ας πονώ κι έχω δέσει ένα φιογκάκι, στην ελπίδα, να σε βρω | | |
[align=left][B][I]
. *~* Δυο κραυγές *~*
Πόντο τον πόντο νοσταλγώ
χρώματα στ' άρωμα σου
μες τ' άνθη της γαριφαλιάς
κι Άνοιξη στη ματιά σου !
Χαμογελά, σε σένα,
σε μένα, στου κόσμου τα πλάτη.
Αχ πως θα ήθελα να ήμουν φωτιά,
του ήλιου μια αχτίδα,
να λούσω στ' άδυτα καρδιά,
μ' ερωτική αλήθεια !
Στης Ψυχής τον υπέρτατο χορό,
αγνοώντας το που βρίσκομαι,
θέτω αισθητήριο τον ενδότερο οδηγό
στο κρίμα των καρφιών, να χαρίζομαι.
Αν και των παθών η εβδομάδα,
είναι μια φορά το χρόνο
κι εγώ κάθε τρις και λίγο,
να παλεύω με τον πόνο.
Είναι βλέπεις που 'χω μάθει
ν' αγαπάω κι ας πονώ
κι έχω δέσει ένα φιογκάκι
στην ελπίδα, να σε βρω ...
Έτσι λέει το ριζικό μου, έτσι μου 'μαθε η ζωή
να κρατάω στο μυαλό μου
πόθου, ερωτική ευχή !
Αν στο ταξίδι ηγεμονεύεσαι,
την έγνοια μπλοκάρεις,
τότε παραιτείται κι Ο Θεός
απ' το δικαίωμα Του,
δεν θα 'σαι πλέων κόρη εσύ,
Δημήτερος και Ποσειδώνα
και ένα ξέσπασμα θα 'ρθει
στα βράχια της οδύνης,
θα 'χει δυο όψεις δυο κραυγές,
~ η μια, θα 'ναι δική μου ~ ...
. . * * Nikos D. Stoforos * *
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | nstoforo@otenet.gr | | | |
|
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
