| |
| | Σπύρο καταλαβαίνω την τρέλα σου αλλά δε μπορώ |  | | |
Ακόμα μια προσπάθεια να εξωτερικεύσω τη μούρλια μου.
Ακόμη μια προσπάθεια να΄τα ρίξω όλα στους άλλους.
Γιατί πως να τα βάλω με μένα;
Και πες πως καταλήγω πως φταίω εγώ, τι κάνω μετά;
Να αυτοκτονήσω; να με πλακώσω στο ξύλο; να με βάλω φυλακή;
Δεν είναι σοβαρά πράματα αυτά.
Μάλλον με βολεύει να βρίσκω στόχους-εχθρούς.
Να τα ρίχνω στη χοντρή κυρία της γειτονιάς, στη γκόμενα που όλη μέρα βάφει τα μούτρα της, στο μπάτσο, στους αριστεριστές, στους φασίστες, στο σύστημα και στον κάθε ηλίθιο που συναντάω στο διάβα μου. Σίγουρα οι ηλίθιοι είναι πολλοί. Δε φαίνεται να εξαφανιστούν για τουλάχιστον τις επόμενες δεκαετίες. Δηλαδή αν είχαμε μια ελπίδα, λόγω των νιάτων μας, να προλάβουμε μια αλλαγή, μια επανάσταση, μια ανάσα ελευθερίας, μάλλον τη χάνουμε σιγά σιγά. Και δε ξέρω εσύ αλλά εγώ όσο μεγαλώνω τόσο τσατίζομαι, τόσο διψάω για αλλαγή. Ίσως φταίει το ό,τι βαριέμαι εύκολα. Ίσως φταίει ότι οραματίζομαι πολύ, ότι θαυμάζω τους καλλιτέχνες που έχουν τόση τρέλα μέσα τους και τη βλέπεις επιθετική και ακλόνητη στα έργα τους. Ναι, τους ζηλεύω, δεν τους φθονώ, ούτε τους λατρεύω, τους θαυμάζω, θέλω μια ζωή δυναμική, δε θέλω να πεθάνω κακομοίρης σε μια σάπια καρέκλα να βλέπω τους περαστικούς να περνάνε απ' το καφενείο και να λένε για τα πολιτικά και τα αθλητικά νέα. Παναγιά μου, με φαντάζομαι σε τέτοια κατάσταση, να έχω αποδεχτεί την ήττα μου και μάλλον κάπου εκεί θα καταλάβω τη λογική των καμικάζι. Με μόνη διαφορά ότι εγώ δε θα ακολουθώ καμιά θρησκεία, καμιά ξεφτιλισμένη ιδεολογία, θα πάρω φόρα και θα βαράω ό,τι βρω μπροστά μου με μόνο σύνθημα "Ζήτω η ειρήνη". Ναι! Η ειρήνη του μυαλού. Να βλέπουμε τα πράγματα καθαρά. Και τότε ο πόλεμος είναι γιορτή. Δεν παλεύει η σκέψη μου με τη σκέψη σου. Πιανόμαστε στα χέρια, και ποιος ξέρει, ίσως καταλήξουμε να κάνουμε έρωτα. Ο πόλεμος είναι ο δρόμος απ' ό,τι φαίνεται. Δεν παίρνω κι όρκο γιατί πριν κανα χρόνο άλλα πίστευα, και πριν 5-6 χρόνια άλλα πίστευα, κι όταν ήμουν πιτσιρικάς άλλα πίστευα. Κι ενώ καθαρά μπορώ να δω τα λάθη που έκανα όταν ήμουν πιτσιρικάς δε μπορώ να παραβλέψω την έκσταση που με διήγειρε όταν άκουγα μουσική, όταν μίλαγα για τα ιδανικά μου, όταν ήμουν ερωτευμένος με μια κοπέλα, όταν ήθελα να αγκαλιάσω όλον τον κόσμο, όταν διάβαζα για τα ταξίδια του Κέρουακ και ήθελα να πάρω ό,τι ναρκωτικό έβλεπα μπροστά μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | δεν έχω | | | |
|
κομπλεξικός
28-06-2016 @ 20:36 | αν εννοεις εμενα, Χρηστο με λενε | | κομπλεξικός
28-06-2016 @ 20:43 | ατομικη ευθυνη οντας μελος κοινωνιας; | | Γιώργος Παν
28-06-2016 @ 21:31 | Τι λες παλι ρε κομπλεξικε | | κομπλεξικός
28-06-2016 @ 21:54 | λαθος, μονο ως προςτο κομπλεξικοςσωστος | | CHЯISTOS P
28-06-2016 @ 22:17 | Όμορφος διαλογισμός που σπάνια συγκροτείται κι ακόμα πιό σπάνια καταγράφεται ! | | Γιώργος Παν
29-06-2016 @ 14:34 | Κομπλεξικε μ' αρεσεις γιατι ποτε δεν καταλαβαινω το σκεπτικο σου.
Χρίστε ή Χριστέ, δε ξέρω ποιος είσαι..πως τα βγαλες αυτά τα συμπεράσματα ρε φίλε? | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
