| |
Τρία χρόνια και γεμάτα
στης καρδιάς τα εμιράτα
στης ερήμου σου τη γη
με καμήλες τα φιλιά σου
με όαση την αγκαλιά σου
το αγαπώ σου με οδηγεί
Κι άνοιξα σε αυτά τα μέρη
της αγάπης το κεμέρι
κι είχα εσένα για φαρί
τι δροσιά είχαν τα χείλη
μ’ έκλεισες σαν το κοχύλι
κι άλλος μέσα δεν χωρεί
Και κατασκήνωσες για χρόνια στην αυλή μου
που έμοιαζε φοίνικας και όαση ερήμου,
σου ’λεγα όλα τα αισθήματα σου δείχτα
μη λενε ο έρωτας Σαχάρας μοιάζει νύχτα
Τώρα λες πως σου τη δίνει
που της πίκρας Βεδουϊνοι
σε απαγάγανε νωρίς
κι όπως ήσουνα μονάχη
του καημού σου οι Φελλάχοι
δεν σ’ αφήνουν να χαρείς
Αχ! να σ’ έφερνα σε γάμο
τα φιλιά μου ερήμου άμμο
θα στα χάριζα που λες
πριν το κρύο σε τυλίξει
με αγκαλιές θα σε είχα πνίξει
και μ’ ερήμου ανατολές
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
