Διστακτικά θωπεύεις παλιές χαρές
που κύλησαν όπως οι στάλες
στο νοτισμένο τζάμι
καταλύοντας
τη διαφάνεια του ονείρου
στα νυχτωμένα σου μάτια.
Κι όσο ο χρόνος περνά
τόσο μεγαλώνουν στη μνήμη
μικροί αποχαιρετισμοί
στο μεταίχμιο του αντίο!
Στα καλέσματα της νύχτας
οι αποκρίσεις μένουν βουβές
κι ας μένουν παράθυρα ανοιχτά
στους κατακλυσμούς των άστρων.
Στους αμφιλεγόμενους χρησμούς
του μέλλοντος
μένει μόνο μια αιωρούμενη πιθανότητα
πως ίσως κάποτε συναντηθούμε
στα όρια εκείνου του Παράδεισου
που δυο αμετανόητες ψυχές θα αναζητήσουν!
