| |
Μένω στον απομονωμένο μου παλάτι
Με φρουρούς τα συναισθήματά μου
Στα δάκρυα τώρα πια δεν κάνω κράτη
Είναι συντροφιά στη μοναξιά μου
Έχω χτίσει ένα τείχος πελώριο
Κανείς δεν μπορεί να το γκρεμίσει
Και τώρα ζω στο περιθώριο
Μόνο η αγάπη μπορεί να με αναστήσει
Και τώρα έφυγες και εσύ
Που ήσουνα πάντα εκεί
Δεν έφυγες ποτέ
Απλώς κοιμήθηκες για να ξεκουραστείς
Τα μάτια σου έκλεισες να ονειρευτείς
Δεν έφυγες ποτέ
Βρήκες καταφύγιο στην καρδιά μου
Συνοδοιπόρος στα καλά και στα κακά μου
Δεν έφυγες ποτέ
Είσαι στο σπίτι, στη δουλειά
Με επισκέπτεσαι συχνά
Τώρα δε θέλω να με πλησιάζει κανείς
Δε θέλω σε κανένα να μιλήσω
Μακάρι να ΄ξερα αν θες κάτι να μου πεις
Μυστικό για πάντα να το κρατήσω
Στους στίχους μου έγραφες πάντα μουσική
Μελωδίες μελαγχολικές
Τώρα που έχουν να κάνουν με τη δική σου ψυχή
Οι λέξεις είναι συγκινητικές
Γι΄ αυτό σταματώ να γράφω
Και στο τέλος υπογράφω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
