Μαζί με την ελπίδα που πεθαίνει,
σβήνει κι η Μήτρα της ζωής.
Απ’ το κλειστό παραθυρόφυλλο,
δεν προσπερνά η αχτίδα.
Μονάχα απροσδιόριστο,
ακούγεται το πέταγμα,
περαστικών πουλιών.
Έρχονται, πάνε,
που να ξέρω.
Καλό ταξίδι να ‘χουνε,
μα ‘γω ποτέ μου δεν πίστεψα,
στη τύχη.
