| |
| | Οι πρωην |  | | | https://www.youtube.com/watch?v=2xTsZZ84Clk | | |
Αφορμή μου και πάλι απόψε ένα ρητό. Νομίζω του Σεφέρη. Κι ένα κομμάτι. Δεν ξέρω τι μ’ έπιασε. Θες η ζήλεια; Θες η περιέργεια; Μπορεί και να φταίει που μου λείπεις. Που έχω καιρό να σε δω. Να σε ανασάνω. Να σε νοιώσω. Να σε ακούσω. Μπήκα, λοιπόν, στο τρυπάκι. Έπαξα γι’ αυτήν. Ναι, αυτήν που βαρέθηκες. Αυτήν που πλήγωσες και σε πλήγωσε. Αυτήν που είχες πριν από εμένα. Την πρώην σου. Ξέρεις κάτι; Δεν ήταν δύσκολο να μάθω. Δυο κουμπιά και τσακ. Να σου την! Το όνομα, οι φωτογραφίες, οι μουσικές της προτιμήσεις. Όλα! Με δυο κινήσεις των δαχτύλων μου. Όμως, δεν σταμάτησα εκεί. Δεν έφτανε απλά να την βρω. Την εξερεύνησα. Έμαθα τα πάντα. Και τότε, έπεσα στο επίπεδο. Σ’ εκείνο το χαμηλό- πιο κάτω κι απ’ το δάπεδο- σημείο. Γιατί; Τι την ψάχνεις, μάτια μου; Δεν υπάρχει λογική στον έρωτα. Έτσι, συγκρίθηκα μαζί της. Ναι, μέχρι εκεί ξέπεσα για χάρη σου. Βρήκα ομοιότητες και διαφορές. Ίδια μαλλιά, ίδια μάτια, ίδιο βλέμμα. Ίσως και ίδια μυαλά. Κάποτε πίστευα πως είμαι διαφορετική και πως στον κοσμό αυτόν ξεχωρίζω. Μα, αυτή μ’ έκανε να καταλάβω πόσο μοιάζω μαζί της. Ακριβώς μετά, μ’ έζωσαν τα φίδια. Άρχισε η τρέλα. Ο παραλογισμός πλημμύρισε το είναι μου. Αν με βαρεθείς κι εμένα; Όπως έκανες με αυτήν; Αν παίξεις μαζί μου; Αν με πληγώσεις; Αν σου κάνω τα ίδια και χειρότερα; Αν δεν είμαι αντάξιά σου; Αν δεν έχουμε μέλλον; Να φύγω τώρα; Να πάψω να παλεύω; Να πάψω να ελπίζω; ΟΧΙ! Μπορεί να της φέρνω κάπως, αλλά δεν είμαι αυτή! Κι ότι κι αν ζήσατε, ανήκει στο παρελθόν σου. Δεν με νοιάζει! Αρκεί μόνο η θύμησή σου για να σωπάσουν οι δαίμονές μου. Ο ήχος της φωνής σου. Η αμηχανία σου. Αυτή η κίνηση που έκανες, όταν με είδες. Το μπέρδεμα των λέξεων. Το χαμόγελό σου. Η αγκαλιά μας. Το κούμπωμα. Εγώ είμαι το παρόν και το μέλλον σου. Είμαι εδώ μόνο για το τώρα και το αύριο. Το πριν κράτα το για σένα. Σου ανήκει. Άραγε, περνάς τα ζόρια μου; Μπήκες καθόλου στο λούκι μου; Έψαξες; Κι αν ναι, πως ένοιωσες; Δεν με νοιάζει που μοιάζω μ’ αυτήν. Μ’ εσένα θέλω να γίνω ίδια. Το ένα και τ’ αυτό, που λένε. Αν διαβάζεις αυτές τις γράμμες, αν έψαξες και τρελάθηκες όσο εγώ, μην φοβάσαι. Δεν τους φέρνεις ούτε στο τόσο. Εσένα σ’ έχω ακόμα στο βάθρο σου. Για την ώρα. Κι η ώρα αυτή είναι η δική μας. Όλα μας ανήκουν. Ο χρόνος. Οι στιγμές. Τα φιλιά. Οι βόλτες στην παραλία. Τα τραγούδια. Τα γέλια. Οι ματιές. Το εσύ και το εγώ. Το εμείς. Όλα δικά μας. Αν διαβάζεις αυτες τις γραμμές, πες μου μια καληνύχτα. Μια καλημέρα. Αφησέ μου ένα τραγούδι. Το έχω τόση ανάγκη. Ξέρεις πόση................. Μου λείπεις..........
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ημερομηνια Ληξεως: Συντομα | | | |
|
maikgltks
10-11-2016 @ 10:48 | Πολύ γλυκιά, άγρια κι ανασφαλή πεζή δημιουργία. Δεν της λείπει το ποιητικό στοιχείο. Ωραίο γράψιμο, δηλώνει ευστροφία! Μου αρέσει! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
