| |
| | ~* Τα σύννεφα χαμήλωσαν *~ |  | | | Στάζει το δάκρυ στη βροχή κι αναστενάζει η μπόρα, από συντρίμμια τ' άδικου, λυγμός, κάλπικη ώρα | | |
[align=left][B][I]
. . *~* Τα σύννεφα χαμήλωσαν *~*
Το 'βαλες πείσμα και σκοπό, κομμάτια να τους κάνεις,
τους κρυσταλλένιους κίονες, της λάμψης τις κολώνες.
Χαλάσματα της θύμησης, του φθόνου το γινάτι
όπου χαλιέται η ανθρωπιά
και καίει το στομάχι ...
Της μοίρας τα κρυφόγελα, θα πάρω στο σπαθί μου
να ' χεις στο όνειρο δροσιά
μαλαματένια βρύση.
Στάζει το δάκρυ στη βροχή κι αναστενάζει η μπόρα
από συντρίμμια τ' άδικου
λυγμός, κάλπικη ώρα ...
Γυρίζει το κοντέρ στραβά
κι οι προβολείς θαμπώνουν
σ' ενός γκρεμού την απονιά, κάηκε το τσιγάρο,
"τα σύννεφα χαμήλωσαν"
κι ο λογισμός μια θλίψη,
που κόβει κόκκινη κλωστή, στην όπισθεν ο πόνος.
Ένα μαράζι ακούστηκε
αλλόκοτη η φωνή του,
τράβα στο άγνωστο ψυχή
μες στους πολλούς, ο μόνος
κι αν έχει η διάβα σου στροφές,
πάρε την ανηφόρα, να βρεις σε δάσος, ξέφωτο
ανάσες στην αλήθεια.
Τη κόρη τη πεντάμορφη,
τη φλογερή φουρτούνα,
να πάρεις την αλμύρα της, απ' τα καυτά φιλιά της
και την απελπισία σου,
πέτα την στα συντρίμμια ...
Έτσι διακτινίζομαι, σ' αυτό που θες στο μέλλον,
εκεί θα είμαι στο "εμείς", κρυφό γαρύφαλλο μου.
* * Nikos D. Stoforos * *
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | nstoforo@otenet.gr | | | |
|
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
