| |
Στα ερείπια της Σαμαρκάνδης
Είχα πάντοτε ένα αόριστο φόβο για την έρημο,
την αχανή άμμο της μοναξιάς.
Τι κι αν ξόδευα για να ντύνομαι
με πειραγμένα όνειρα και πρόσκαιρες οάσεις,
πάντα θυμάμαι ότι κρύωνα κάθε πρωί στην έρημο της αλήθειας…,
εκείνης που μου χάρισες με τη σιωπή
και την άμμο στο βλέμμα.
Πάντα θυμάμαι ότι δίψαγα ακόμη και για την αδιαφορία σου,
πού ήταν για μένα αξιόλογη,
αφού δεν είχα τίποτ' άλλο να προσμένω από εσένα.
Πιάνομαι από το φράχτη του χρόνου,
παίρνω τους δρόμους, τρελός κι αόμματος
στην κατεστραμμένη μου Σαμαρκάνδη.
Βουίζει περίεργα στο μυαλό η μοναξιά σαν βλαστήμια ,
σέρνω ζαλισμένα, χέρια μπροστά ,
τον εαυτό μου τις ενοχές κι έναν ίσκιο
μαριονέτα στις άπειρες κλωστές του ήλιου,
Ο έρωτάς μου σαν τοίχος πέφτει
και με θάβει κάτω από τα ερείπια…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
