| |
| | ~* Ξεφλουδισμένη η χαραυγή *~ |  | | | Κι ας έχει ο βολβός ψυχή, μπλοκαρισμένοι οι δρόμοι, που δεν λογά δεν σκέπτεται, πως φέρνει βόλτα ο κόσμος | | |
[align=left][B][I]
*~* Ξεφλουδισμένη η χαραυγή *~*
Σπάταλε ήλιε που σκορπάς όλες σου τις αχτίδες
και μες στ' αστέρια τριγυρνάς σαν εραστής του κόσμου
τις νύχτες ερωτεύεται, το φως σου η σελήνη
και κοκκινίζει ως την Αυγή, λουσμένη
στη φωτιά σου.
Ξεκόλλησε εν' αστέρι του, λυγμός στον ουρανό,
σπέρνει ομορφιές στην άβυσσο, μα πέφτει στο κενό ...
"ξεφλουδισμένη η χαραυγή", δεν βρίσκει τ' άρωμα του
κι όλα τ' αστέρια χάθηκαν, που ήταν "πριν",
κοντά του.
Σ' ανέμους παρασύρθηκε, στην αστρική τους σκόνη
κι ο πληγωμένος ουρανός, το βλέπει και βουρκώνει
κουβάρι μέσα στους καιρούς, μπήκε να ταξιδέψει
στης έπαρσης λασπόνερα,
σπόρους για να φυτέψει.
Κι ευδοκιμεί η φασκομηλιά, στα ρήματα αντιφάσκει
για σκέψεις μιλάει θετικές, μαχαίρια φανερώνει,
άνθη μπουμπούκια εύρωστα, τα κόβει ματωμένα
με πείσμα εγωιστικό, λίπασμα δόλου φτιάχνει
ξερά τα φύλλα πέφτουνε, σκουλήκι
ο δορυφόρος.
Κι ας έχει ο βολβός ψυχή, μπλοκαρισμένοι οι δρόμοι
που δεν λογά δεν σκέπτεται, πως φέρνει βόλτα ο κόσμος
και τ' οξυγόνο αφαιρεί, σαν τον κομπογιαννίτη
χάνεται μέσα σε κορμό, μια λύπη ζωγραφίζει
κι αν θα σκεφτεί το στεναγμό,
ο βράχος θα ραγίζει.
Χαμόγελα μες στο κενό, δίχως φωτιά ιδρώνει
το δόλο έχει στο μυαλό, στους βάλτους αιωρείται
κι οι ηλιαχτίδες για ζωή, βαθιά ξεριζωμένες,
έκαψε σάρκα και οστά, πυγμή αρρωστημένη
κι ας στέλνει ο ουρανός βροχή
κι η καταιγίδα μπόρα
κι ο ήλιος τις αναποδιές, τις καίει στη κατηφόρα.
Ξεχνά την προίκα της ζωής, του πνεύματος τη χάρη
στο τίποτα και στο μηδέν, μπερδεύει το κουβάρι ...
. . . * * Nikos D. Stoforos * *
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | nstoforo@otenet.gr | | | |
|
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
