| |
| | Μοναξιά - Λογοσ Ιι |  | | | «Από όλα τα αφηρημένα ουσιαστικά, πειράζει να εξαιρέσουμε την Μοναξιά;» Ντίνος Χριστιανόπουλος, 1931, Ποιητής | | |
Δεν έχει γονιούς η Μοναξιά.
Εξ απαλών ονύχων στην ορφάνια, την πείνα και την αποστέρηση.
Κι αν έτυχε γονιούς να έχει… Δεν έχει σημασία.
Την εγκατέλειψαν στις σκάλες κάποιου «Αλεξάνδρα»,
γιατί δεν είχαν το κουράγιο να την σκοτώσουν.
Ντυμένη με κουρέλια από δεύτερο και τρίτο χέρι, πολλές φορές ξυπόλητη,
με μαυρισμένα πέλματα από την βρώμα και το καυσαέριο της μεγαλούπολης.
Η μοναξιά, τα πασαλειμμένα πρόσωπα από μύξες και ξεραμένα δάκρυα,
στα πρόσωπα μικρών αγγέλων που αναγκάστηκαν να βγούνε στο σεργιάνι…
κάπως νωρίτερα.
Η τρύπια μπάλα και οι ερημωμένες αλάνες.
Οι σκουπιδότοποι που φιλοξένησαν όνειρα, ματωμένα γόνατα και χτυποκάρδια.
Τα παιδικά παιχνίδια, που κάνουν παρέα στα σκουπίδια, γιατί προείχε η ανάγκη για επιβίωση.
Καμιά φορά, μπορεί να την πετύχεις, να σέρνει πίσω της κάμποσα ξυπόλητα κουτσούβελα.
Να τα μοιράζει στα αμέτρητα σκαλοπάτια και τους πιο βρόμικους δρόμους του κόσμου.
Κι αυτά, αναμαλλιασμένα, άλλοτε να σου προσφέρουνε τριαντάφυλλα,
κι άλλοτε ν απλώνουν το χεράκι τους, με την χουφτίτσα ανοιχτή, να σε κοιτά.
Για πενταροδεκάρες.
Είναι η Μοναξιά…
Τα στίγματα στα παιδικά κορμιά που επέστρεψαν, κρατώντας μια τυρόπιτα, αντί παράδων.
Ένα υπόγειο παιδικό δωμάτιο ντυμένο με υγρασία και μαυρισμένους τοίχους.
Κι αυτή… κουλουριασμένη, φοβισμένη, με τα χέρια να κρύβουνε το βλέμμα της, στην άκρη.
Τιμωρημένη. Ντυμένη με ρόλους ανάρμοστους της ηλικίας της.
Τι σημασία έχει;
Η μοναξιά… Η επόμενη κι η μεθεπόμενη ημέρα.
Η κάθε ημέρα ζωής στο σφαγείο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
ΛΥΔΙΑ_Θ
21-08-2016 @ 01:06 | Δυνατή δημιουργία!! ::theos.:: | | Κων/νος Ντζ
21-08-2016 @ 09:21 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | monajia
21-08-2016 @ 12:43 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
21-08-2016 @ 13:55 | Δεν μπορεις να φανταστει ποσο μου αρεσει ο λογος σου παει κατευθειαν στη ψυχη μου, με τη καλη ενοια το ζηλεψα, νιωθω μια ταυτιση καπως ετσι σκεφτομαι και εγω, παρατηρω συμπασχω και λυπαμαι.....το πληρωνω με θλιψη μα τι μπορω να κανω? Ελαχιστα πραγματα, θα` θελα να σφραγιζω ολα τα αθλια υπογεια της οικουμενης, να βγαλω τα παιδια στον ηλιο. Ευχαριστω Γεωργια. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | rania.foka@yahoo.co.uk
21-08-2016 @ 17:03 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
