Ζώντας εκεί που πίστεψα στα θέλω
Νιώθω πώς την αγάπη μου άθελα σκοτώνω
Όσα ρωτώ να μάθω και υποφέρω
Τόσο τον κόσμο μισώ και θανατώνω.
Ζώντας σε όμορφα μέρη φωτεινά
Που ο ήλιος χαιρέταγε της ζωής τα μυστικά
Νιώθω πώς τέλειωσε όλη μου η μετάνοια
Όσα έζησα έπεσαν σε βαθιά αδράνεια.
Ζώντας στα άστρα σαν φοβισμένο παιδί
Που φοβάται της μάνας του την άγρια φωνή
Έμαθα πώς τίποτα πλέον δεν αξίζει
Όταν βλέπεις τη ζωή άδικα να σε χωρίζει.
Ζώντας σε μέρη ονειρικά
Του παραδείσου μέρη γλυκά
Ήπια το νέκταρ από το ποτήρι του καιρού
Έφαγα αμβροσία απ' το πιάτο του θεού.
Ζώντας στου ήλιου τη ζεστή κατοικία
Ένιωσα πώς είναι να νικάς την αδικία
Να διεκδικείς, να κλαις και να φωνάζεις
Την ζωή κατάματα να κοιτάζεις.
Ζώντας σε μέρη που η αγάπη αναζητάει
Έμαθα πώς το μίσος σαν μαχαίρι πονάει
Όταν είσαι μόνος εμπρός στου θανάτου το σπαθί
Δεν υπάρχει καμία, μα καμία εκλογή.
Ζώντας σε σκοτεινά βουνά και μονοπάτια
Έμαθα να αγαπώ τρελά τα δυο σου μάτια
Κι αν φοβάμαι, συγνώμη να ζητάω
Εμπρός στη ζωή σεβαστά να σταματάω.
Ζώντας σε απόλαυση και πικρή ειρήνη
Έμαθα πώς είναι να περνάς την οδύνη
Να κλαις καθώς νιώθεις τη βελόνα να σε τρυπάει
Γλυκά να σε σκοτώνει, ξαφνικά να σταματάει.
