| |
Μπρος βουνό και πίσω θάλασσα
Κι η Αθήνα μια μεγάλη επαρχία
Τα πιο όμορφα τα βλέμματα τα χάλασα
Σε γκρίζα και μονότονα τοπία
Εικοσιπέντε χρόνια προσπαθώ να γεννηθώ
Και κρατιέμαι από σανίδα σωτηρίας
Βουλιάζοντας τις νύχτες στο βυθό
της λεωφόρου της βασίλισσας Σοφίας
Ποιο αστέρι φιλά τον ουρανό
Και ποιος ήλιος το φεγγάρι μαστιγώνει
Σε ποιο απότομο τρομαχτικό γκρεμό
Είδες της μοίρας να βουτάει το βαγόνι
Στάσου να νιώσεις της ζωής το καλοκαίρι
Που αφουγκράζεται της πόλης τα ηχεία
Μάζεψε ίσκιο να 'χεις για το μεσημέρι
Κι από τον Αύγουστο λίγη ησυχία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
