Θυμάμαι πως στην έναρξη των Παραολυμπιακών ερωτεύθηκα.
Ερωτεύθηκα χέρια που έλειπαν, πόδια κομμένα, φωνές που δεν άκουγα,
μάτια που δεν με έβλεπαν, αυτιά που δεν με άκουγαν,
δάκτυλα που δεν θα άγγιζαν ποτέ.
Ερωτεύθηκα χαμόγελα άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μαύρα.
Δεν φοβόμουν μην με πονέσουν. Είχαν πονέσει και εκείνα
και οι ψυχές τους ήταν λεύτερες.
Ένιωθα να μ αγγίζουν, να με γαληνεύουν και να διαψεύδουν την θλίψη.
Η καρδιά μου χόρευε στη φλόγα τους και ζωγράφιζε χέρια,
πόδια, δάκτυλα και άκουγα τα λόγια και την μουσική
να μου ψιθυρίζει να μην παραιτηθώ.
Να ερωτευθώ τη ζωή από την αρχή. Ντράπηκα ψυχή μου.
Ντράπηκα γιατί είχα χέρια, πόδια, φωνή, όραση και ακοή.
Μαργαριτα τυχαια το διαβασα και ομολογω οτι αισθανθηκα τιμη για το ανθρωπινο γενος, σε καμαρωσα κοριτσι μου και συγκινηθηκα, δοξα τω Θεω εκει απ` εξω υπαρχουν ανθρωποι σαν και σενα, ευλογημενη να` σαι καλο βραδυ, Γεωργια. ::love.:: ::love.:: ::love.::
Αν σου πω ότι μου συνέβη ακριβώς το ίδιο...
Καθημερινά ερωτευόμουν.
Είχα την τύχη να είμαι εθελοντής στο Ολυμπιακό χωριό..
Να αγαπάμε λοιπόν.
Ότι έχουμε και ότι λείπει
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο