| |
Οι κρύες νύχτες της παλιάς μου φυλακής
γύρισαν πάλι και τα βράδια μου τρομάζουν
Μιας ασταμάτητης εσώψυχης πληγής
κόβουν τα ράμματα και τ' όνειρο αλλάζουν...
Σ' ένα υπόγειο μ' αλλόκοτες σκιές
στύβει ο θάνατος της μοίρας το μαντίλι
Οι πιο μεγάλες της ψυχής μας ενοχές
έχουνε σβήσει της ψυχής μας το καντήλι...
Σαν μετανάστης σε γδαρμένες διαδρομές
μέσα στο όνειρο κρυφός ,σκυφτός διαβάτης
Τις Κυριακές που δεν γνωρίσαν εκδρομές
ψάχνει στους δρόμους την αρχή μιας αυταπάτης...
Σε μια αρρωστιάρικη ζεστή βροχή γυρνά
μα δεν ξεπλένεται ετούτη η κατάρα
Στα χέρια κρύβει έναν άχρωμο σουγιά
και τον κοιτάζει με πελώρια λαχτάρα....
Κλείσαν οι δρόμοι για τις γης τους ορφανούς
και η σκουριά τρώει του χρόνου το ατσάλι
Όσοι δεν μάθανε τους άλλους ν' αγαπούν
έχουν πατήσει μια για πάντα την σκανδάλη....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
