| |
ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΩΡΑ
Έρχεται η ώρα, ζυγώνει.
Λίγες λίγες, θαρθούν και οι λέξεις.
Τα χείλη σφραγισμένα, όπως πρέπει.
Δε βγαίνει ούτε μιλιά, μήτε λαλιά.
Κινεί απαλά, λίγο τα δάκτυλα.
Δεν έμαθε ποτέ ζωγραφική.
Κι ούτε ποτέ του, είχε μάθει, απο καράβια.
Χάρτινα καράβια, πως να φτιάχνει.
Να πλέουν, στα δικά του παραμύθια.
Η θάλασσα άγνωστη, τ'ονείρου μήτρα.
Σαΐτες, μήτε έμαθε να φτιάχνει.
Στιχάκια μόνο, λίγα για τον πόνο.
Λεξούλες κολλημένες, δίπλα στον καιρό.
Κι ο χρόνος πλησιάζει.
Θα έρθει το καράβι, λιμάνι για να πιάσει.
Στον έρωτα, σα φύλλο, που παίρνει ο άνεμος.
Ο αγέρας σαν κοπάζει, τα αισθήματά του χάνονται.
Κι η φλόγα;
ʼραγε σβήνει μονάχη;
Κερί, π'αργολιώνει, έτσι καίγεται.
Παιδί, που αγριεύει, απ'τον πόνο.
Κι ο χρόνος, στιγμή δεν αντέχεται.
Μα έρχεται η ώρα, ζυγώνει.
Σα βέλος η αγάπη, τα στήθια ματώνει.
Στα μάτια του;
Το βλέμμα στον ήλιο καρφώνει.
Ξημέρωσέ τον, πρωϊνό, σε προλαβαίνει.
Για αύριο, δε μπορεί να πιστεύει.
Καινούργια ημέρα αρχίζει, τ'ανάστησε;
Κι η φλόγα;
Καίει μόνη, ψες τη νύχτα, στο μπαλκόνι.
Κάποιος προδότης, θα την άναψε.
Το δάκρυ στα μάτια, σα να πάγωσε.
Ψυχρός ο καιρός, πιο ψυχρή η αγάπη.
Κι ο έρωτας, πού να χάθηκε;
Καράβι μου χάρτινο, η πνοή μου το ράγισε.
Κάποιος προδότης, θα το πλάνεψε.
Έρχεται η ώρα, ζυγώνει.
Κι η ζωή;
Λίγο λίγο, χτύπο χτύπο, βαλαντώνει.
Τικ-Τακ, Τικ-Τακ, Τικ-Τακ
Το παγόνι.
Φτερά πλουμιστά, το δασκάλεψε.
Τα χρώματα, να'χει παρέα, στην πόλη.
Τικ-Τακ, Τικ-Τακ
Ένα λεμόνι.
Ξινό μου, γλυκό, σαν κυδώνι.
Και σφαίρα η ζωή, που δεν άργησε.
Μονάχα, τα νιάτα χαλάλισε.
Κι ο αγέρας, που σφυρίζει στην πλώρη...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
